Waarom wachten met het Zwitser Leven gevoel tot je 65e ( 67e of misschien nog wel ouder) als het nu al kan?
Zoals jullie in Jonathan's memoires al hebben kunnen lezen zijn we vanochtend met de camper vanuit Alice Springs vertrokken ( nee, niet die van who the .... is Alice? Maar voordat we vertrokken moesten we toch nog even terug naar Apollo Camperverhuur. Toen we vanochtend het water bij wilden vullen, bleek het koppelstuk niet te passen. Gelukkig hadden we een erg aardig wat ouder Schots echtpaar als buren, die ons wisten te vertellen dat er twee verschillende koppelstukken worden gebruikt, dat de vorige huurders waarschijnlijk een van de twee koppelstukken ergens op een waterkraan heeft laten zitten en dat we die van hen wel even mochten lenen. Deze twee luitjes waren veertig jaar geleden voor tijdelijk naar Australie gekomen en blijven hangen. Kan ik me wel iets bij voorstellen nu we al heel veel in maar nog steeds maar een heel klein beetje van Australie hebben gezien. Zeker als je daarbij het Schotse weer in acht neemt. Gelukkig was de verhuurmaatschappij niet ver van de camping en konden we niet veel later dan gepland, nu met beide koppelstukken, op weg. En die weg ( highway) is toch wel wat anders dan bij ons, vergelijk het maar met onze B-wegen met niet al te best asfalt. Dan rammelt zo'n camper toch best wel hoor. Wel even een verschil met de rustige huurauto, die we vier weken gewend waren. De spoken kregen we er gratis bij want halverwege de rit ging zomaar ineens de koelkast vanzelf open!
Het was een rit met vreemde begroeing langs de weg. Uit de verte leek het op brem en cypressen. Van dichtbij bleek de brem een soort struik met de bloemetjes van mimosa te zijn en de cypres i.p.v. een conifeer een boom met hele lange smalle blaadjes.
We kwamen ruim voor het donker aan bij Uluru Kata Tjuta National Park waar we ons incheckte en direkt weer zijn vertrokken om de zonsondergang bij Uluru te gaan bekijken. Op de heenreis werden we weer met onze neus op de feiten gedrukt waarom er overal wordt geadviseerd om niet tijdens de zonsop- en ondergang en tijdens het donker te rijden. Behalve dode kangaroes en wollibies kwamen we ook twee dode kamelen langs de rand van de weg tegen. Lijkt me niet fijn als die ineens voor je opdoemen! Maar goed, wil je de zonsondergang zien dan zul je in het donker terugmoeten. Heel voorzichtig dan maar. Gelukkig gaan er heel veel mensen kijken en is het dus druk op de terugweg en steken er bij drukte gewoon minder dieren over.
En het was de moeite waard, meer dan waard.
We hadden allebei het ultieme Zwitser Leven Gevoel. Misschien nog wel meer want we hebben nog niet de ouderdomskwaaltjes, die bij het gepensioneerde leven schijnen te horen.
Een prachtig uitzicht, ontzettend helder weer, twee lieve gezonde kindertjes bij ons, een wijntje erbij en na de zonondergang de maansopkomst, waardoor Robin acuut weerwolfneigingen kreeg. Teveel Dolfje Weerwolfje boeken gelezen denk ik.
Groetjes,
Brigitta
Zoals jullie in Jonathan's memoires al hebben kunnen lezen zijn we vanochtend met de camper vanuit Alice Springs vertrokken ( nee, niet die van who the .... is Alice? Maar voordat we vertrokken moesten we toch nog even terug naar Apollo Camperverhuur. Toen we vanochtend het water bij wilden vullen, bleek het koppelstuk niet te passen. Gelukkig hadden we een erg aardig wat ouder Schots echtpaar als buren, die ons wisten te vertellen dat er twee verschillende koppelstukken worden gebruikt, dat de vorige huurders waarschijnlijk een van de twee koppelstukken ergens op een waterkraan heeft laten zitten en dat we die van hen wel even mochten lenen. Deze twee luitjes waren veertig jaar geleden voor tijdelijk naar Australie gekomen en blijven hangen. Kan ik me wel iets bij voorstellen nu we al heel veel in maar nog steeds maar een heel klein beetje van Australie hebben gezien. Zeker als je daarbij het Schotse weer in acht neemt. Gelukkig was de verhuurmaatschappij niet ver van de camping en konden we niet veel later dan gepland, nu met beide koppelstukken, op weg. En die weg ( highway) is toch wel wat anders dan bij ons, vergelijk het maar met onze B-wegen met niet al te best asfalt. Dan rammelt zo'n camper toch best wel hoor. Wel even een verschil met de rustige huurauto, die we vier weken gewend waren. De spoken kregen we er gratis bij want halverwege de rit ging zomaar ineens de koelkast vanzelf open!
Het was een rit met vreemde begroeing langs de weg. Uit de verte leek het op brem en cypressen. Van dichtbij bleek de brem een soort struik met de bloemetjes van mimosa te zijn en de cypres i.p.v. een conifeer een boom met hele lange smalle blaadjes.
We kwamen ruim voor het donker aan bij Uluru Kata Tjuta National Park waar we ons incheckte en direkt weer zijn vertrokken om de zonsondergang bij Uluru te gaan bekijken. Op de heenreis werden we weer met onze neus op de feiten gedrukt waarom er overal wordt geadviseerd om niet tijdens de zonsop- en ondergang en tijdens het donker te rijden. Behalve dode kangaroes en wollibies kwamen we ook twee dode kamelen langs de rand van de weg tegen. Lijkt me niet fijn als die ineens voor je opdoemen! Maar goed, wil je de zonsondergang zien dan zul je in het donker terugmoeten. Heel voorzichtig dan maar. Gelukkig gaan er heel veel mensen kijken en is het dus druk op de terugweg en steken er bij drukte gewoon minder dieren over.
En het was de moeite waard, meer dan waard.
We hadden allebei het ultieme Zwitser Leven Gevoel. Misschien nog wel meer want we hebben nog niet de ouderdomskwaaltjes, die bij het gepensioneerde leven schijnen te horen.
Een prachtig uitzicht, ontzettend helder weer, twee lieve gezonde kindertjes bij ons, een wijntje erbij en na de zonondergang de maansopkomst, waardoor Robin acuut weerwolfneigingen kreeg. Teveel Dolfje Weerwolfje boeken gelezen denk ik.
Groetjes,
Brigitta
Brigitta, wat kun jij 'beeldend' schrijven. Je verhalen 'lezen als een trein' We genieten ook van de mooie en leuke foto's. Geniet nog van 'het Zwitser Leven gevoel". Lieve groet uit Veere van,
BeantwoordenVerwijderenJeannine en Peter