Weer thuis

Uluru - gezien vanuit onze vlucht van Alice Springs naar Perth

Wist je dat... (wat we niet eerder verteld hebben)

• ...wij in Sydney gewoon NOS Journaal hebben gekeken? 's Ochtends TV aangezet en wie zien we daar? Sacha de Boer. Wordt schijnbaar op een lokale omroep elke dag uitgezonden. Voelt het toch een beetje als thuis.
• ...de sleutel van ons hotel in Port Macquarie per ongeluk in een tas viel tijdens het inpakken, waardoor we hem kwijt waren? We vonden het pas terug in Byron Bay en hebben het vanuit daar per post teruggestuurd.
• ...we een klein aanrijdinkje gehad hebben? We zijn van achteren aangereden door een stilstaande auto - oftewel - we zijn achteruit op een andere auto gereden. Geen gewonden - alleen een beetje blikschade. We stonden stil bij wegwerkzaamheden en een grote vrachtwagen naderde ons snel vanuit de andere richting. Even achteruit om hem extra ruimte te geven, ook al stond er een andere auto, was dus geen slechte optie.
• ...dure koolstof mountainbike wielen er niet tegen kunnen om zijwaarts met 80km/u langs de weg gesleept te worden? In Queensland reed een auto met caravan voor ons met achterop een paar fietsen. Het rek zakte tijdens het rijden steeds verder naar beneden tot ze langs de weg sleepten. Binnen no-time waren de wielen helemaal aan gort. Helaas konden we de bestuurder niet eerder waarschuwen. Die zal wel balen!!!
• ...Robin een boomerang en een zonnebril is kwijtgeraakt? Als zijn hoofd niet vasteschroefd was...
• ...Brigitta een dagje ziek is geweest? Meteen naar bed - pilletjes geslikt - en Jonathan heeft de kinderen vermaakt. De dagen daarna knapte ze snel weer op.
• ...Nicky wat last heeft gehad van haar oor? Het valt ook niet mee om steeds Australian slang aan te moeten horen.
• ...Robin het presteerde om de hele camping wakker te maken? Na de eerste nacht in de camper deed hij 's ochtends vroeg van binnenuit de deur van de cabine open. Ging meteen het alarm keihard loeien. Oeps! 
• ...Robin een gele knuffelolifant uit een grijpspelautomaat heeft weten te winnen? En dat zonder er geld in te gooien! Mazzelaar!
• ...toen Robin op de terugweg uitgebreid de cockpit van een Boeing 717 mocht bekijken, de gehele schoonmaakploeg extra lang buiten moest wachten tot wij uitgestapt waren voordat ze het toestel schoon mochten maken? Ik hoop dat de volgende vlucht daardoor niet vertraagd was!
• ...het eerste liedje dat wij hoorden toen we na Venlo de radio afstemden op 3FM "Down Under" van Midnight Oil was? Hoe toepasselijk.

Maar goed - deze kleine hikjes waren niet meer dan dat en vallen totaal in het niets vergeleken met de geweldige tijd die we de afgelopen zes weken samen gehad hebben. Hartelijk dank aan iedereen die mailtjes en reacties op onze blogs heeft gestuurd. Het was altijd erg leuk om te lezen.

En dus zijn we thuis - bijna 34 uur na vertrek uit Alice Springs met een schat aan (wereld-)ervaringen rijker.

Groetjes,
Nicky, Robin, Brigitta en Jonathan

De laatste straaltjes Australische zon

Net aangekomen in Perth na de 3 uur durende vlucht van Alice Springs.
Onderweg hebben we o.a. de bosbranden en Uluru van boven gezien.



En eenmaal in Perth mochten de kinderen een kijkje in de cockpit nemen.



Nu wachten we op de shuttlebus naar de internationale terminal en pikken we de laatste zonnestraaltjes mee.






- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Miller Rd,Perth Airport,Australia

Alvast een voorproefje van ..... weer naar school!

Voor de laatste keer: G'Day mates!
Gisterenavond hebben we heerlijk buiten kunnen eten en tot 21.30 uur buiten kunnen zitten. Wat een verschil met 5 dagen geleden toen we hier net aankwamen. Het was toen 's avonds best koud evenals vanavond toen we voor ons galgemaal vanuit ons motel naar het restaurant  Red Ochre liepen. We hadden op tripadvisor gelezen dat ze daar goed, betaalbaar en typisch Australisch eten serveren waaronder kangaroe, wallaby, kameel, krokodil en barramundi en dat leek ons wel een goede afsluiter van een geweldige vakantie. De kinderen mochten zelf kiezen wat ze wilden eten en hoe verrassend werd dat fish and chips voor Robin en krokante kip met frites voor Nicky. Uiteraard gold ook hier weer de Heywood regel: wel van alles even proeven en als je het niet lust dan mag je het laten staan. Laten staan was niet aan de orde want wat ze zelf hadden uitgekozen, vinden ze uiteraard ook lekker maar een klein hapje van de kangaroe, wallaby, kameel en croc van ons viel eigenlijk best mee. Daarna op ons gemakje teruggelopen en hebben meer aborginals gezien dan in de afgelopen vijfenhalve week. Niet zo verwonderlijk want deze omgeving is duidelijk Aboriginalland en de hoofdwinkelstraat van Alice Srpings bestaat dan ook voor een groot gedeelte uit Art gallerieen, waar volop Aboriginal Art wordt verkocht. Heel basic met als hoofdkleuren rood zwart wit en okergeel, wel mooi maar ook behoorlijk aan de prijs. Ja hier spreekt weer echt de Hollander! Ook didgeridoos worden volop verkocht en je kunt hier zelfs een gratis workshop volgen, wat we dan ook hebben gedaan. Als het goed is, wordt onze didgeridoo begin volgende week in Oirschot afgeleverd en Jonathan wil binnenkort natuurlijk wel een voorstelling geven in bijvoorbeeld het concertgebouw in Amsterdam, om maar ergens te beginnen. We moeten nog wel heeeeeeeeeeeeeel veel oefenen want het leek nergens op, in ieder geval bij Nicky en mij. Bij Robin en Jonathan was het nog enigzins aan te horen. Maar het was wel leuk om te doen.

Maar goed even terug naar vanochtend. Op onze laatste ochtend met de camper zijn we na het ontbijt de camping afgereden net als veel anderen. Dat is echt opvallend hier. De campings zien er overdag uit alsof er niemand logeert. Niets is echter minder waar. Omdat er heel veel mensen per camper reizen en overdag op stap gaan, zijn de campingplaatsen dus wel verhuurd maar er staat er gedurende de dag niets.
Als eerste zijn we naar de School of the Air gereden om Nicky en Robin er alvast zachtjes op voor te bereiden dat aanstaande maandag toch echt weer het normale leven gaat beginnen.
Ze kwamen er op een hele leuke en interessante manier achter dat niet iedereen op 3 minuten lopen van school woont maar dat er hier ook kinderen zijn, die soms wel 400 km van de dichtstbijzijnde school wonen. In de begintijd, zo'n zestig jaar geleden, kregen de kinderen in de outback les per radio. Tegenwoordig gaat dat via de moderne media als internet en webcam en bestrijkt deze School of the Air in Alice Springs een gebied dat zo groot is als zo'n beetje heel midden Europa! En in dat met slechts 120 leerlingen. Becky was het klasgenootje dat het verst weg woonde, zo'n 1200 km! Dat is ongveer van Oirschot naar Milaan. Tsja dat is inderdaad wel een beetje ver om met de schoolbus te gaan. Zou een leuk onderwerp voor een spreekbeurt of werkstuk zijn, ze hebben beide in ieder geval informatie meegenomen.

Vroeger les per radio

Op dit moment werd er een les handvaardigheid gegegeven!

Alle leerlingen van de school en waar ze wonen

Daarna met de camper naar ons motel gereden, de camper uitgemest en teruggebracht door Jonathan en Robin terwijl Nicky en ik de tassen hebben ingepakt. Was wel even wikken en wegen. Letterlijk want op onze vlucht vanuit Cairns naar hier zaten we met twee tassen duidelijk boven het toegestane gewicht en waarschuwden ze ons dat de collega's op de internationale vluchten hier een stuk lastiger over zouden gaan doen. Maar ........ het is gelukt met achterlating van een  kapotte spijkerbroek, kapotte schoenen en slippers!
Het zit er helaas weer op.
Het is voorbijgevlogen onze tijd hier, die me deed denken aan de verhalen van papa en mama als ze vertelden over de tijd dat de Nederlanders elkaar onderweg in het buitenland nog begroetten. Hier in de outback groet men elkaar onderweg bijna altijd en daar word je niet moe van. Het komt voor dat je een half uur niemand tegen komt op de enige hoofdweg van noord naar zuid.
Morgenochtend per taxi naar Alice Springs Airport voor onze vlucht om 10.10 uur naar Perth.
Daar overstappen op de vlucht naar Singapore waar we voor de laatste keer overstappen naar Frankfurt, waar we op vrijdagochtend om 06.00 uur aankomen. Waarschijnlijk wel een beetje gaar maar we hebben het hele weekend om eventueel bij te komen van de jetleg. Hebben we op de heenreis trouwens geen van allen niet of nauwelijks last van gehad. Laten we hopen dat dat nu weer zo is en ach anders gewoon de hele volgende week direct na het eten naar bed met de telefoon uitgeschakeld!
See ya later vanuit dit onwijs mooie land. Mooi vanwege het natuurschoon, de cultuur, de bijzondere dieren, de aardige mensen enz. enz.
Brigitta

PS. G'day mates betekent (goeden)dag vrienden!
PPS. See ya later zeggen ze overal - ook in de supermarkt waar je waarschijnlijk niet later terugkomt.

   
         

Top 5

Tijdens een van onze laatste avonden in Alice Springs (en vrijwel de enige avond dat het warm genoeg was om buiten te zitten) keken we met zijn viertjes terug en probeerden ieder een Top-3 samen te stellen. Helaas lukte dat niet, dus is het een Top-5 geworden. En zelfs dat was moeilijk met zoveel hoogtepunten.
Hier de resultaten:

Robin

1. Uluru beklimmen
2. 16 kilo zware python vasthouden bij Lone Pine Koala Sanctuary
3. Snorkelen bij de Great Barrier Reef
4. Boottocht naar de Whitsundays (2e dag - toen het mooi weer was)
5. Sydney Opera House tour

Nicky

1. Koala knuffelen in Lone Pine Koala Sanctuary
2. Sydney harbour bridge climb (en aansluitend de acteurs van Dance Academy ontmoeten)
3. Snorkelen bij de Great Barrier Reef
4. Weekje camper
5. Boottocht naar de Whitsundays

Brigitta

1. Uluru beklimmen
2. Great Barrier Reef
3. Fraser Island
4. Boottocht naar Whitsundays (was bij mooier weer hoger geeindigd in de top-5)
5. Dierenparken (Lone Pine Koala Sanctuary en Hartleys Crocodile Adventures)

Jonathan

1. Great Barrier Reef
2. Sydney Harbour Bridge Climb
3. Uluru beklimmen
4. Boottocht naar Whitsundays
5. Fraser Island

Terug naar de bewoonde wereld?

In dit deel van Australië is alles anders dan wij gewend zijn in dichtbevolkt Europa. Wij reden vandaag terug van Uluru naar Alice Springs - een afstand van ruim 450km - zeg maar Frankfurt naar Amsterdam. Tijdens die rit kwamen wij geen enkel dorp tegen, laat staan een stad. Slechts een viertal wegrestaurants passeerden wij. Dit is vaak een bijfunctie van een veeboerderij, die tevens kampeerplaatsen en veel te dure benzine verkoopt. Maar ja - als je binnen 100km geen enkele concurrentie hebt...
En nog iets opmerkelijks - je kunt gerust een kwartier rijden zonder een enkele tegenligger te passeren. En dat op de enige verharde noord-zuid weg (behalve langs de oost- en westkust), zeg maar de "A2" van Australië.
Het is dus erg makkelijk om langs de weg effe te stoppen om te kijken wat die gekke gele en groene balletjes zijn die in de berm liggen.

 

En om tumbleweed van de voorbumper te verwijderen. Dit zijn droge struiken die door de wind als prikkelige ballonnetjes over de weg waaien. En je kunt ze af en toe niet ontwijken.

Maar ja - dan kun je ook wel eens een Road Train tegemoet komen - vrachtwagens met drie aanhangers van een formaat dat op onze kipweggetjes voor grote problemen zou zorgen.

Op een klein uur afstand van Alice Springs stond het verkeer opeens stil. File!!!! En dat terwijl er nauwelijks verkeer is en geen enkele zijstraat. Wat blijkt - verderop was er een bushfire aan de gang en de politie had de weg uit voorzorg helemaal afgesloten. Robin was in ieder geval blij. Hij had tot dan negen bosbranden geteld tijdens onze vakantie en baalde een beetje dat hij er geen tien had gezien.
Voor ons stond schijnbaar ca. 2km file - wat overeenkomt met ongeveer 3 uur verkeer! We hebben de tuinstoeltjes uit de berging van de camper gehaald en gingen zo op de "A2" zitten tot er weer beweging in kwam.

Ruim een half uur later begon het te rijden. We zagen toen snel waarom de boel was afgesloten. Over een traject van ongeveer 20km was de bush naast de weg helemaal verbrand, of stond het zelfs nog in brand, wat tot veel rook leidde, dankzij de harde, warme wind.

Uiteindelijk kwamen we een uurtje later dan gepland aan in Alice Springs - de grootste (en enige) stad binnen een straal van 1000km - en met slechts 20,000 inwoners (dat is maar 20% meer dan in Gemeente Oirschot).

Later hebben we gehoord dat de bushfires erger zijn dan normaal door de vele regen eerder dit jaar. Huh???? Dat dachten zijn ook. Maar de regen heeft gezorgd voor extra veel grasgroei en dat gras is nu droog en zorgt ervoor dat brand zich snel kan verspreiden.

 

Maar het zorgt wel voor een spectaculaire zonsondergang...

The Olgas

Vanochtend de wekker om zes uur af laten gaan. Wat een onmenselijke tijd tijdens je vakantie, maar ja als je de zonsopgang bij Uluru wilt zien, dan is het niet anders. En ach laten we het maar positief bekijken, we hebben dan een lekkere lange dag voor de boeg. Jonathan en ik hebben even snel een waslap over ons gezicht gehaald, de kastjes weer op het reisslot gedaan, de camper van de electriciteitsaansluiting losgekoppeld en in het donker zijn we, op z'n Brabants gezegd, aangereden.

We hebben op de campings een zogenaamde powered site d.w.z. dat je je camper op het electriciteitsnet kunt aansluiten en dan je waterkoker, toaster, airco en magnetron kunt gebruiken. Tevens heb je op zo'n campingplaats ( site) een verswatervoorziening zodat je je watertank voor keuken, douche en WC kunt vullen en een afvoer voor het afvalwater of greywater zoals ze dat hier noemen. Met de " drollenbak" moet je wel gewoon onder je arm naar een locatie op het campingterrein waar je je chemische toiletje kunt legen. En ja wij hebben het voor elkaar dat de flush ( het doorspoelertje) niet werkt ! Gelukkig is het doucheruimte en WC ineen dus kunnen we gewoon de doucheslang gebruiken om je weet wel weg te spoelen. 

Afijn wij op weg naar Uluru, ongeveer een 20 minuten rijden. En hebben we iets gedaan wat niet mag en wat de kinderen ontzettend graag wilden t.w. in bed liggen terwijl we rijden. " Dan kunnen we lekker doorslapen mam" Ja, ja ! Maar goed voor deze ene keer dan en alleen binnen het park met heel weinig verkeer.

Ruim op tijd arriveerden we bij Uluru, Jonathan ging alvast vooruit om de camera juist in te stellen, ik zorgde ervoor dat de kiddies uit bed kwamen, die natuurlijk nog sliepen als roosjes (niet dus!). Wij, met z'n drietjes, op weg naar het uitkijkpunt voor de sunrise. Gelukkig, gelukkig maar keek ik nog even achterom en zag dat Jonathan de lichten had laten branden. Zou toch slordig zijn als we voor de tweede keer deze vakantie de Australische ANWB erbij hadden moeten laten komen om de motor weer te starten!

De zonsopgang was mooi maar vond ik minder spectaculair dan de zonsondergang dus eerst de zonsopgang en dan pas de zonsondergang vind ik een betere volgorde.

Uluru bij zonsopgang

Zodra die op was hebben we onze biezen gepakt en zijn naar the Olgas gereden. Dit is een groep monolieten waarvan de structuur en kleur uit de verte op die van de Uluru lijkt.

Echter de Uluru is een grote monoliet waarvan maar eenderde gedeelte boven de grond uitsteekt en tweederde dus nog onder de grond zit en bestaat uit een stuk steen terwijl de stuctuur van de monolieten van de Olgas er echt heel anders uitziet. Het ziet er van dichtbij op heel veel plaatsen net uit of het kleine rotsblokken zijn die in een grote bonk terracotta kleurige klei zitten. Net grindtegels maar dan een beetje anders zullen we maar zeggen. Ook deze Olgas zijn heilig voor de Aboriginals waardoor er maar twee wandelingen mogelijk zijn. Een kortere, makkelijke wandeling van 2,6 km de Olga Gorge in en een langere, wat zwaardere wandeling (7,6 km), The Valley of the Winds Walk. Beide hele mooie wandelingen waarbij onze klimgeiten ( met name Robin) de voorkeur gaven aan de langere omdat er daar weer geklauterd kon worden. In de outback in zo'n camper wel een uitvinding hoor ! Stoeltjes en tafel naar buiten en lekker ontbijten voordat we aan de eerste wandeling begonnen en tussen de wandelingen in lekker lunchen.

We waren trouwens helemaal trots op ons zelf. Voor de lange wandeling stond vierenhalf uur en wij waren binnen de tweeenhalf uur terug, niet buiten adem en hadden alles ook goed kunnen bekijken.

The Olgas, Valley of The Winds Walk

The Olgas, Valley of the Winds Walk

Hierdoor waren we dus lekker vroeg terug op de camping en hebben Nicky en Robin nog lekker even kunnen zwemmen in het ijskoude zwembad.

Daarna lekker buiten kunnen eten tegen alle verwachtingen in want in deze tijd van het jaar koelt het hier heel erg af en daalt de temperatuur regelmatig tot het vriespunt. Overdag is de gemiddelde temperatuur zo'n 23 graden maar volgens mij hebben wij het beide dagen warmer gehad.

Een van onze favoriete bezigheden tijdens vakanties is op onze rug op de grond liggen sterren kijken en tellen wie de meeste vallende sterren ziet. Thuis hadden we ons daarop al helemaal verheugd want het schijnt dat de outback in Australie de plaats is waar je de meeste sterren kunt zien. Mits........................ het geen volle maan  is !

Groetjes, 

Brigitta

PS. Mochten jullie je afvragen waarom we bij 23 of meer graden een lange broek aanhebben......

nou dat komt omdat er hier giftige slangen zitten en de Ozzies dus aanraden dikke schoenen met sokken en een spijkerbroek aan te trekken.

Van alle kanten bekeken

Vandaag was Uluru-dag. Na ons voorproefje gisteren bij zonsondergang gingen we vandaag Uluru - het op een na grootste rotsblok ter wereld - uitgebreid van dichtbij bekijken. (De grootste is Mount Augustus - ook in Australië). Onze overnachting op de camping van het Yulara resort was heerlijk. Nicky heeft haar blog weer bijgewerkt, dankzij de goede internetverbinding hier.

Na een zeer uitgebreid zelfgemaakt ontbijt (fried eggs, bacon, sausages, hash-browns, baked beans, toast) reden we naar Uluru - op ca. 20 minuten rijden.
Robin wilde persé de rots beklimmen, hoewel het door de Aboriginals ontmoedigd wordt. Dus deden wat vele anderen deden en begonnen aan de zeer steile (gemiddeld 30%) klim.

Je loopt over de rode zandsteen, dat gelukkig tamelijk ruw is. Maar als je zou uitglijden, dan rol je zonder pardon weer helemaal naar beneden, en kunnen ze vermoedelijk alleen de stukjes bij elkaar vegen. Gelukkig is er voor de groot deel van de klim een ketting om je aan vast te houden.

De rots is 348m hoog en het totale pad van grond tot hoogste punt is niet meer dan 1.4km. De laatste 800m zijn middels geverfde strepen aangegeven. Het is en heel bijzondere ervaring en totaal anders dan elke andere berg die ik ooit beklommen heb.

Op de top kwamen we een 72-jarige japanse vrouw tegen. Een behoorlijke prestatie, maar dat zou mijn ouders ook wel lukken!!!

Daarna begon de afdaling - voorzichtig - stapje voor stapje.

Eenmaal beneden hebben we de luifel van de camper uitgerold, tafel en stoelen opgezet en met het meest waanzinnig uitzicht lekker geluncht.
Na de lunch zijn we helemaal om Uluru heen gelopen - een circuit van bijna 10km. Heel veel delen zijn heilige grond voor de Aboriginals en mogen niet gefotografeerd worden. Het is verrassend om te ontdekken hoe verschillend het van ander kant uitziet.

Moe maar voldaan zaten we weer op onze stoeltjes (met ijsje cq. biertje in de hand) nog even te kijken naar dit magnifieke natuurwonder voordat we naar de camping terugreden, en nog even de zonsondergang vanuit een andere hoek zagen. Woorden schieten tekort...

Het Zwitser Leven gevoel !

Waarom wachten met het Zwitser Leven gevoel tot je 65e ( 67e of misschien nog wel ouder) als het nu al kan?
Zoals jullie in Jonathan's memoires al hebben kunnen lezen zijn we vanochtend met de camper vanuit Alice Springs vertrokken ( nee, niet die van who the .... is Alice? Maar voordat we vertrokken moesten we toch nog even terug naar Apollo Camperverhuur. Toen we vanochtend het water bij wilden vullen, bleek het koppelstuk niet te passen. Gelukkig hadden we een erg aardig wat ouder Schots echtpaar als buren, die ons wisten te vertellen dat er twee verschillende koppelstukken worden gebruikt, dat de vorige huurders waarschijnlijk een van de twee koppelstukken  ergens op een waterkraan heeft laten zitten en dat we die van hen wel even mochten lenen. Deze twee luitjes waren veertig jaar geleden voor tijdelijk naar Australie gekomen en blijven hangen. Kan ik me wel iets bij voorstellen nu we al heel veel in maar nog steeds maar een heel klein beetje van Australie hebben gezien. Zeker als je daarbij het Schotse weer in acht neemt. Gelukkig was de verhuurmaatschappij niet ver van de camping en konden we niet veel later dan gepland, nu met beide koppelstukken, op weg. En die weg ( highway) is toch wel wat anders dan bij ons, vergelijk het maar met onze B-wegen  met niet al te best asfalt. Dan rammelt zo'n camper toch best wel hoor. Wel even een verschil met de rustige huurauto, die we vier weken gewend waren. De spoken kregen we er gratis bij want halverwege de rit ging zomaar ineens de koelkast vanzelf open!
Het was een rit met vreemde begroeing langs de weg. Uit de verte leek het op brem en cypressen. Van dichtbij bleek de brem een soort struik met de bloemetjes van mimosa te zijn en de cypres i.p.v. een conifeer een boom met hele lange smalle blaadjes.

We kwamen ruim voor het donker aan bij Uluru Kata Tjuta National Park waar we ons incheckte en direkt weer zijn vertrokken om de zonsondergang bij Uluru te gaan bekijken. Op de heenreis werden we weer met onze neus op de feiten gedrukt waarom er overal wordt geadviseerd om niet tijdens de zonsop- en ondergang en tijdens het donker te rijden. Behalve dode kangaroes en wollibies kwamen we ook twee dode kamelen langs de rand van de weg tegen. Lijkt me niet fijn als die ineens voor je opdoemen! Maar goed, wil je de zonsondergang zien dan zul je in het donker terugmoeten. Heel voorzichtig dan maar. Gelukkig gaan er heel veel mensen kijken en is het dus druk op de terugweg en steken er bij drukte gewoon minder dieren over.
En het was de moeite waard, meer dan waard.
We hadden allebei het ultieme Zwitser Leven Gevoel. Misschien nog wel meer want we hebben nog niet de ouderdomskwaaltjes, die bij het gepensioneerde leven schijnen te horen.
Een prachtig uitzicht, ontzettend helder weer, twee lieve gezonde kindertjes bij ons, een wijntje erbij en na de zonondergang de maansopkomst, waardoor Robin acuut weerwolfneigingen kreeg. Teveel Dolfje Weerwolfje boeken gelezen denk ik.

Groetjes,
Brigitta

   

Eerste nachtje camper en dan richting Uluru

Gisteren, dus de camper opgehaald. Voordat orkaan Heywood langskwam zag het er nog netjes uit.

De nacht hebben we doorgebracht op een camping even buiten Alice Springs. Na een koude nacht (ca 6 graden) op harde bedden was wat ochtendgymnastiek hard nodig.

Toen de water tanks gevuld c.q. geleegd en op naar het zuiden.

Af en toe moesten we effe aan de kant omdat iemand aan het verhuizen was - letterlijk!!!! (Ja, deze weg is gewoon tweerichtingsverkeer)

Voor de lunch stopten we ergens langs de weg en genoten we van de natuur.

En even later zagen we het "voorprogramma". Mount Connor wordt door veel bezoekers foutief voor Uluru aangezien. Wij wisten wel beter, maar het staat toch wel mooi op de foto.

En dan nog een uurtje rijden naar de "hoofdact"...