Onze accommodatie ligt aan de rand van Byron Bay - niet ver van Tallow Beach (genaamd naar de vettige troep dat aanspoelde toen een met talg beladen schip voor de kust zonk). Nu was het strand echter prachtig schoon en zeer rustig. We hebben enkele kilometers langs het strand gelopen over piepend zand. Ja, het zand maakt (zelfs op blote voeten) hetzelfde geluid als dat je met rubberen zolen op een gladde betonvloer van een parkeergarage loopt.
Daarna klommen we via een smal voetpaadje omhoog naar de 110 jaar oude vuurtoren van Cape Byron, waar we een rondleiding kregen van een stotterende (of stomdronken!) vuurtorenwachter.
Net voorbij de vuurtoren ligt het meest oostelijke punt van Australië, waar we uiteraard op de foto moesten (zie andere post). En geduldig kijkend naar de oceaan werd beloond toen we een paar bultrugwalvissen zagen die langszwommen naar het noorden.
Dan weer verder over de kaap naar het strand van Byron Bay zelf.
En we sloten af in het dorp met een etentje in The Owl and Pussycat voordat we weer terug liepen naar Lakeside. Toen hadden we ruim 13km erop zitten - in prachtig wandelweer: zonnig en rond de 20 graden.
Daarna klommen we via een smal voetpaadje omhoog naar de 110 jaar oude vuurtoren van Cape Byron, waar we een rondleiding kregen van een stotterende (of stomdronken!) vuurtorenwachter.
Net voorbij de vuurtoren ligt het meest oostelijke punt van Australië, waar we uiteraard op de foto moesten (zie andere post). En geduldig kijkend naar de oceaan werd beloond toen we een paar bultrugwalvissen zagen die langszwommen naar het noorden.
Dan weer verder over de kaap naar het strand van Byron Bay zelf.
En we sloten af in het dorp met een etentje in The Owl and Pussycat voordat we weer terug liepen naar Lakeside. Toen hadden we ruim 13km erop zitten - in prachtig wandelweer: zonnig en rond de 20 graden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten